Dorsz (Gadus morhua) – drapieżna ryba morska należącą do rodziny dorszowatych. Charakteryzuje się dużą głową z mięsistym wąsikiem na brodzie. Ciało jego jest wydłużone, w przekroju owalne, w części ogonowej nieco ścieśnione bocznie. Dorsze atlantyckie osiągają maksymalnie długość 170 cm, natomiast bałtyckie 130 cm. Zasiedla wody północnej części Oceanu Atlantyckiego oraz morza północnej Europy. W południowym Bałtyku bytują dwa stada dorsza. Mniejsze stado „zachodnie” występuje w Basenie Arkońskim i w rejonie Cieśnin Duńskich. Granica zasięgu tego stada przebiega w okolicach Bornholmu, gdzie styka się ona z zachodnią granicą występowania stada „wschodniego”. W pierwszym okresie życia dorsz odżywia się głównie skorupiakami. Dorosłe osobniki odżywiają się głównie rybami śledziowatymi. Dorsz obok śledzia i szprota należy do ryb najliczniej poławianych i mających istotne znaczenie w polskiej gospodarce rybackiej. Wymiar ochronny dorsza wynosi 35 cm. Chude mięso dorsza wykorzystywane jest głównie w postaci świeżej lub mrożonej do smażenia oraz gotowania.

Łosoś (Salmo salar) – drapieżna ryba dwuśrodowiskowa (anadromiczna). Występuje w wodach u wybrzeży północnego Atlantyku, w Europie od Portugalii i dalej na północ do Skandynawii, Murmańska i Morza Białego. Najdalej na wschód dochodzi do rzeki Peczory. W ciepłych latach pojawia się w wodach u wybrzeży Ameryki Północnej, od Nowego Jorku do Zatoki Hudsona. Łosoś na tarło wchodzi do rzek. Po tarle łososie przebywają w rzekach od 1 roku do 3 lata następnie spływają do morza, gdzie bytują najczęściej 3 lata. W morzu łosoś intensywnie żeruje i osiąga długość do 1,5 m i masę do ok. 40 kg. Odżywia się głównie śledziem i szprotem oraz skorupiakami. Wymiar ochronny łososia w Bałtyku wynosi 60 cm. Tłuste mięso łososia charakteryzuje się wysokimi walorami smakowymi i dużą wartością odżywczą (źródło kwasów z rodziny n-3). Wykorzystywane jest w postaci surowej do przygotowywania takich potraw jak carpaccio lub tatar a także do smażenia, gotowania, wędzenia.

Śledź (Clupea harengus) – pelagiczna ryba morska posiadająca wysmukłe, mocno ścieśnione w płaszczyznach bocznych ciało. Osiąga średnią długość ciała 20-30 cm, maksymalnie do 50 cm. Śledź zasiedla wody mórz półkuli północnej od wybrzeży atlantyckich Ameryki Północnej, przez Grenlandię, Islandię, Wyspy Brytyjskie, Morze Północne, Morze Norweskie, Ocean Lodowaty Północny oraz Bałtyk. Odżywia się planktonem zwierzęcym, drobnymi mięczakami oraz drobnymi rybami bytującymi w otwartej toni. Śledź to jeden z najważniejszych komercyjne gatunków ryb pelagicznych w Morzu Bałtyckim. W polskich obszarach morskich (POM) poławia się śledzie zaliczane do trzech odrębnych grup. Pierwsza z nich odbywa tarło wiosną w wodach Zatoki Pomorskiej i Gdańskiej. Druga odbywa tarło jesienią wzdłuż wybrzeża od Rozewia na zachód. Trzecia grupa to śledzie łowione w POM odbywające jednak tarło u wybrzeży Szwecji. Tłuste mięso śledzia wykorzystywane jest głównie świeże, mrożone, solone bądź do produkcji szerokiej gamy przetworów.

Szprot (Sprattus sprattus) – pelagiczna ryba morska, której ciało jest swym kształtem zbliżone do śledzia. Linia brzucha od pokryw skrzelowych do nasady płetwy odbytowej tworzy ostry kil. Osiąga średnią długość 10-14 cm, rzadko powyżej. Szprot zasiedla europejskie wody morskie od wybrzeży Skandynawii i Zatoki Botnickiej na północy do Morza Śródziemnego i Morza Czarnego na południu. Szprot jest rybą planktonożerną. Tworzy lokalne stada. Mięso szprota wykorzystywane jest głównie do wędzenia, produkcji konserw oraz na paszę.

Flądra popularna nazwa handlowa obejmująca zazwyczaj dwa gatunki ryb płaskich: stornię oraz gładzicę.

Stornia (Platichthys flesus) – ryba morska posiadająca charakterystyczny dla płastug kształt ciała (ścieśniony bocznie asymetrycznie). Oczy leżą zazwyczaj po prawej stronie głowy, niekiedy jednak znaczny procent osobników posiada oczy na lewej stronie ciała. Stornia osiąga średnią długość ciała 20-30 cm, maksymalnie 50 cm długości. Występuje w Morzu Azowskim, Czarnym, Śródziemnym, wzdłuż oceanicznych brzegów Europy w przybrzeżnych wodach morskich, w zatokach i zalewach przymorskich, a także w ujściach większych rzek. Stornia odżywia się zoobentosem. Wymiar ochronny storni w Bałtyku wynosi 23 cm. Stornia stanowi istotny gatunek dla polskiej gospodarki rybackiej. Mięso storni wykorzystywane jest głównie do smażenia oraz wędzenia.

Gładzica (Pleuronectes platessa) – ryba morska posiadająca ciało o kształcie typowym dla płastug. Jej oczy położone są po prawej stronie głowy. Jej ciało dorasta średnio do 60-70 cm, maksymalnie do 90-100 cm długości. W Bałtyku osiąga długość do 50 cm. Gładzica bytuje u wybrzeży europejskich – od Morza Barentsa (w Morzu Białym rzadkie), po zachodnią część Morza Śródziemnego oraz Adriatyk. Występuje również u wybrzeży Islandii i Wysp Owczych, a niekiedy dociera nawet do wybrzeży południowej Grenlandii. Pokarm gładzicy stanowią zwierzęta denne, głównie małże. Wymiar ochronny gładzicy w Bałtyku wynosi 25 cm. Mięso gładzicy, nieco delikatniejsze od storni, wykorzystywane jest głównie do smażenia i wędzenia.

Turbot, skarp (Scophthalmus maximus) – ryba morska, jedna z najcenniejszych ryb płaskich. Posiada niemal owalne ciało ścieśnione bocznie asymetrycznie z oczami po lewej stronie głowy. Osiąga długość do 70-80 cm, wyjątkowo do 1 m. W Bałtyku osiąga długość do 55 cm. Bytuje u wybrzeży Europy, od Norwegii do Morza Śródziemnego i Morza Czarnego a także u wybrzeży zachodniej Afryki do Maroka. Występuje również w Bałtyku po Zatokę Botnicką. Pojedyncze osobniki poławiane są u wybrzeży Islandii. Turbot jest rybą drapieżną. Dorosłe osobniki odżywiają się głównie drobnymi rybami bytującymi przy dnie oraz mięczakami i skorupiakami. Wymiar ochronny turbota w Bałtyku wynosi 30 cm a okres ochronny trwa od 1.06 do 31.07. Mięso turbota jest bardzo delikatne, tłuste o korzystnym dla człowieka profilu kwasów tłuszczowych. Wykorzystywane jest do smażenia, gotowania oraz wędzenia.

Troć (Salmo trutta) – drapieżna ryba dwuśrodowiskowa (anadromiczna) o kształcie ciała zbliżonym do ciała łososia. Na tarło wchodzi do rzek ale z reguły nie tak wysoko jak łosoś. Po tarle młodociane osobniki troci przebywają w rzekach od 2 do 5 lat. Następnie spływają do morza, gdzie przebywają od 1 roku do 4 lat. Troć, w odróżnieniu od łososia, podczas ciągu na tarło żeruje. Ciało troci dorasta do długości ok. 70 cm i osiąga masę do 5 kg. Maksymalna długość troci może wynosić ponad 1 m, a masa od 8 do 15 kg. Występuje w morskich wodach przybrzeżnych całej Europy wraz z rzekami, od północnej części Półwyspu Iberyjskiego do Morza Białego. Najdalej na zachodzie występuje w wodach u południowych wybrzeży Irlandii. Rozród troci odbywa się w rzekach. Troć po wylęgu przebywa w rzekach od 1 roku do 7 lat a następnie spływa do morza. Po pobycie w morzu, trwającym od 1 roku do 4 lat, troć wraca na tarło do rzeki. Może się trzeć kilka razy w życiu. Występuje w wodach przybrzeżnych całej Europy wraz z rzekami, od północnej części Półwyspu Iberyjskiego do Morza Białego. Najdalej na zachodzie występuje w wodach u południowych wybrzeży Irlandii. Okres ochronny troci w 4 milowym pasie wód przybrzeżnych polskich Obszarów Morskich (POM) trwa dla połowów gospodarczych od 15.09 do 15.11 a dla połowów rekreacyjnych o 15 dni dłużej do końca listopada. Wymiar ochronny troci w Bałtyku wynosi 50 cm. Tłuste mięso troci w niczym nie ustępuje mięsu łososi i oprócz walorów smakowych także charakteryzuje się dużą wartością odżywczą (źródło kwasów z rodziny n-3). Wykorzystywane jest w postaci surowej do przygotowywania takich potraw jak carpaccio lub tatar a także do smażenia, gotowania, wędzenia.

Sandacz (Stizostedion lucioperca) – drapieżna ryba słodkowodna. Zasiedla głównie dolny bieg rzek, słonawe zatoki morskie oraz stosunkowo płytkie i rozległe jeziora. Charakteryzuje się wrzecionowatym, wydłużonym ciałem, lekko ścieśnionym z boków. Osiąga średnio od 70 do 85 cm długości, maksymalnie 130 cm, a masę od 8 do 12 kg i więcej. Bytuje w zlewisku Morza Bałtyckiego, Morza Czarnego, Kaspijskiego i Jeziora Aralskiego. Zachodnia granica naturalnego zasięgu sandacza w Europie sięga do Łaby. Sandacz został wsiedlony do wód Renu, Rodanu i wód południowo-wschodniej części Wielkiej Brytanii. Pod koniec pierwszego roku życia zaczyna się odżywiać rybami, głównie stynkami, uklejami, drobnymi okoniami, jazgarzami. Odgrywa istotną rolę w polskiej gospodarce rybackiej. Wymiar ochronny sandacza w Bałtyku wynosi 45 cm. Delikatne i smaczne mięso sandacza posiada dużą wartość odżywczą, wykorzystywane jest głównie do smażenia oraz gotowania.

Okoń (Perca fluviatilis) – ryba słodkowodna o ciele bardzo silnie wygrzbieconym w przedniej części, ścieśnionym w płaszczyznach bocznych na całej długości i owalne w przekroju. Osiąga średnią długość całkowitą ciała ok. 20 cm i masę 150-200 g. Największe osobniki osiągają długość 50 cm i masę 4 kg. Okoń występuje od Pirenejów przez Europę i Syberię do Kołymy. Został zaaklimatyzowany w wodach Australii, Nowej Zelandii i dorzeczu Amura. Okoń bytuje w różnych typach wód, jeziorach, rzekach a także w wodach słonawych. Narybek okonia odżywia się planktonem i bentosem a starsze osobniki małymi rybami. Okoń pozyskiwany jest do celów komercyjnych. W ostatnich latach obserwuje się istotny wzrost znaczenia gospodarczego okonia. Wymiar ochronny okonia w Bałtyku wynosi 17 cm. Pomimo że okonie zalicza się do ryb chudych, ich mięso jest pożądane na rynku ze względu na swe walory smakowe oraz źródło łatwo przyswajalnego białka i tłuszczu bogatego w kwasy tłuszczowe z rodziny n-3 i n-6. Mięso okonia wykorzystywane jest do smażenia, gotowania, wędzenia.